Waarschijnlijk waren het Friese kolonisten, die over land naar het eiland waren getrokken. Het waddengebied zag er in die tijd heel anders uit dan tegenwoordig. Op veel plaatsen waren de eilanden nog over land te bereiken, zeker bij laagwater. De eilanden, en zo ook Terschelling, vormden een afgelegen en moeilijk toegankelijk gebied. Terschelling was daardoor een ideale plek voor mensen die sterk aan hun vrijheid en onafhankelijkheid hechtten, iets wat door de eeuwen heen eigenlijk nauwelijks is veranderd.

De geschiedenis van Terschelling is altijd nauw verbonden geweest met de zee. Omdat de grond niet zo geschikt was voor akkerbouw, leefde men voornamelijk van veeteelt en visserij. De opkomst van de Hanzesteden bracht Terschelling meer welvaart. Het eiland was strategisch gelegen aan de vaarweg van de handelssteden rond de Zuiderzee naar het open water. Deze belangrijke positie bracht ook risico’s met mee. Het eiland was regelmatig strijdtoneel van heftige gevechten, met name tegen de Engelsen. Dit had o.a. de grote brand van 1666 tot gevolg, waarbij heel West-Terschelling in vlammen opging, met uitzondering van de vuurtoren Brandaris.

Vanaf de zeventiende eeuw werd de walvisvangst een belangrijke inkomstenbron. De kapiteins van de walvisvaarders werden ‘commandeurs’ genoemd. De statige commandeurshuizen met hun fraaie trapgevels herinneren nog aan die tijd.

In twee van deze commandeurshuizen op West is Museum Het Behouden Huys gevestigd, dat de geschiedenis vertelt van het eiland en zijn bewoners. In stijlkamers is de sfeer van het wonen omstreeks 1900 te beleven en in de overige ruimten laten diverse scheepsmodellen, schilderijen en navigatiemiddelen zien hoe Terschelling eeuwenlang betrokken was bij de zeevaart, de visserij en in het bijzonder de walvisvaart. Een speciaal onderdeel is de ontdekkingstocht van de beroemdste Terschellinger Willem Barentsz, die met zijn bemanning in 1597 op Nova Zembla overwinterde.

Na eeuwen van betrekkelijke welvaart door handel en walvisjacht kwam er in de 19e eeuw een kentering. De handelsvaart verplaatste zich naar andere vaarroutes en Terschelling nam niet langer een belangrijke positie in. En dus werden de eilanders weer genoodzaakt te leven van veeteelt en visserij, wat vaak een armoedig bestaan was. Veel boeren waren noodgedwongen een deel van het jaar op zee te vinden, in de haringvisserij of bij de koopvaardij. De boerderij werd dan gerund door vrouw en kinderen.

Aan het begin van de twintigste eeuw begon het toerisme aarzelend van de grond te komen, een bedrijfstak die na de Tweede Wereldoorlog zou uitgroeien tot verreweg de belangrijkste bron van inkomsten op het eiland.

Terschelling is dan ook een bijzonder eiland, met prachtige natuur, dromerige dorpjes, een heel eigen sfeer en heel veel ruimte. Een eiland om eindeloos te ontdekken, en om vaak weer terug te komen.